Polîs li her quncikê malê gerîyabûn, lê tiştekî ku jê feyde bibînin peyda nekiribûn. Berpirsîyarê polîsan ji vê rewşê pir aciz bûbû. Dema polîsên hevalên wî destvala hatibûn cem wî, ew hê bêtir hêrs bûbû.
“Ev tu çawa şoreşger î?” wî bi hêrs gotibû. “Ne sîleheke te heye û ne jî pirtûk û weşanên qedexe hene! Ma em ê te destvala bibin?”
Merdan devliken lê nihêrîbû û histûyê xwe bi hêla rastê ve xwar kiribû.
“Ma şert e ku her şoreşger xwedî çek û weşan be?” wî paşê gotibû.
“Lê nexwe hûn doza çi dikin? Bêçek û weşan hûn ê çawa şoreşê bikin?” dîsa polîs bi hêrs gotibû û ferman dabû yê herî nêz.
“Ka zû li ser wî bigerin, dibe ku tiştekî xêrê li ser derkeve.”
… Polîs bi lez li ser Merdan gerîyabû, lê ji bilî cizdanê ku tê de hinek pere, nasname û çend kaxezên ji polîs re bêkêr, tiştekî din nedîtibû. Ji berîkên cakêtê wî neynokbirek, tizbîyeke ji kevirê Erzeromê û çaqmaqek derketibû. Polîs ew danîbûn ber amirê xwe. Amir hê bêtir hêrs bûbû.
”Hemû tiştên ku li ser derketin ev in? Me jî digot bi rastî jî ew çi şoreşgerekî mezin e! Hey mala felekê xerab bibe. Hûn ê bi vî awayî dewletê hilweşînin!”
Paşê rahîştibû neynokbirê û bi dîqet lê nihêrîbû. Bi neynokbirê re kêrikeke piçûk jî hebû û di orta herdu alîyên wê de veşartî bû.
“Aha!” amirê polîsan gotibû. “Me sîlehek pê re zeft kir. Vê têxin zebtan, ji tuneyî çêtir e.”
“Sîleh?” Merdan heyirîmayî pirsîbû. “Ji kengê ve neynokbir bûye sîleh?”
“Pê ve kêrek jî heye, ma tu nabînî?”

…